თამარ ჩერგოლეიშვილი:
ბავშვობაში, მგონი მე-8 კლასში ჩემი ახლო მეგობარი გადავიდა 53-ეში და მეც გადავედი - რომ გადავდიოდი, ერთი გოგო შემხვდა სკოლის ტუალეტთან (არც მახსოვს სახელი), და ახლაო, მანდ რომ გადადიხარო - მანდ სულ კარგად უნდა გეცვასო.მეთქი რავი... აქაც კარგად მაცვია.არაო, ბრენდები უნდა გეცვასო, თორემ დაგცინებენო.რავი, მეთქი მეც დავცინებ.მივედი, ვნახე და რა დამემარცხებინა ვერ მივხვდი - ძაან მხიარული კლასელები მყავდა და ეკიდათ რა მეცვა.დიდხანსაც არ დავრჩენილვარ უკეთ რომ დავკვირვებოდი, მალევე მომზადება დავიწყე და პარალელურად იმდენ რამეზე დავდიოდი, სკოლაში წესიერად აღარც მივლია.ეგ გასაუბრება 155-ე სკოლის ტუალეტთან კი ჩამრჩა - ალბათ მაგის და ჩემი სიჯიუტის დამსახურებააცაა, რომ როდესაც "ვისი კაბააა"-ს მეკითხებიან, დავცინი, რომ "CHEMIA" და ზოგადად ცუდად ვრეაგირებ, როცა ვხედავ რომ ადამიანს ხმარობს ჩასაცმელი და არა ადამიანი ჩასაცმელს.ხოდა რაზე გამახსენდა:პერიფერიის სევდაა დაკომპლექსება და თავდაცვაში ჩადგომა ტანსაცმელზე ხუმრობისას.ეს დღეები, სულ ის გოგო მახსენდებოდა მე-8 კლასში სკოლის ტუალეტთან რომ შემხვდა.